Ruimtespiegel

Tot in 1985 maakt hij open, dubbelwandige potten die een dynamiek krijgen door versnijdingen in de wand of de boord of door de as van de pot te versnijden en lichtjes uit de basisstructuur te duwen. Kleur- of lijnstructuren accentueren dit nog. Er ontstaat een voortdurend spel van licht en schaduw, van materie en verdwijnende materie.

De laatste 10 jaar zijn de potstructuren geëvolueerd naar gesloten vormen waar niets meer in kan en waar soms de kleine holte bovenaan nog stil verwijst naar de pot. De vorm is echter steeds dezelfde gebleven, die van de halve bol, de cylinder of de kegel.

Ondanks het solide uiterlijk wegen ze verrassend weinig doordat ze binnenin hol zijn. Ze spreken niet aan om opgetild, wel om aangeraakt te worden, vooral dan de glanzend gladgepolijste, die je verraden door de sporen van achterblijvende vingerafdrukken. De potstructuren van Dessauvage zijn meestal zwart.

Hoewel perfect afgewerkt, is de techniek voor hem van ondergeschikt belang. In zijn grafische voorstellingen op de bovenkant wil hij een boodschap meegeven, met enkele ingekraste lijnen en punten, of door structuren, patronen en geometrische vormen, met af en toe een opstaand blokje albast of stukje porselein. De vlakken die zo ontstaan worden apart gepolijst. De kleine holte is als de navel van de wereld die door Dessauvage gecreëerd wordt.

Zo ontstaat een klein keramisch universum met een bepaalde 'krachtlijn'. De laatste drie jaar duiken ook realistische beelden op door gebruik van fotografische en druktechnieken.

Dat Dessauvage geen spectaculaire vernieuwingen nastreeft is ondertussen wel duidelijk geworden. Al jaren gebruikt hij eenzelfde sobere basisvorm, nooit in uitbundige kleuren. De vernieuwing, hetzij onopvallend doch consequent, vindt plaats op het vlak bovenaan.

Zo heeft Dessauvage een zeer eigen vormentaal ontwikkeld, die overal  — tot ver buiten de Europese grenzen — erkend en gewaardeerd wordt.