Homenaje a Eduardo Chillida

"Bij mijn weten had ik steeds al de bekommernis om dingen te maken die nauw in relatie staan tot de ruimte die zij bevolken, dingen die ondanks hun pertinente aanwezigheid, ruimte zichtbaar maken in plaats van ze te verstikken.

Pertinent aanwezig omdat de plastische formulering zo exact mogelijk moet zijn: de zuivere omschrijving van vorm en ruimte. Ruimte zichtbaar maken, met de ruimte een dialoog aangaan omdat het één slechts door toedoen van het ander kan bestaan.

Tussen de vormen en de lege ruimte, tussen het hout en de lucht bestaat een verband dat moeilijk in woorden uit te drukken is maar dat het oog en het gevoel onmiddellijk waarnemen. Nooit voorheen heb ik dergelijk verband zo sterk ervaren als bij de eerste, lijfelijke confrontatie met het werk van de Baskische beeldhouwer Eduardo Chillida in het Paleis voor Schone Kunsten te Brussel (1995, Europalia Spanje). Ook Chillida's werken zijn zo gestructureerd en samengesteld dat hun gedaante de ruimte zichtbaar maakt.

Grondige analyse van Chillida's werk en aandachtige lectuur van de teksten in de talrijk verschenen monografieën en catalogi brachten zo niet een totale ommekeer, dan toch een bewuster manier van denken en werken teweeg. Ik leerde beter luisteren naar mijn eigen zelf en begon mij minder druk te maken om een maatschappij die zo langzamerhand op één grote hamburgertent gaat gelijken: ik wou zeker niet behoren tot die éénheidsworsten die vandaag de dag steeds méér en méér de dienst uitmaken.

Ik kwam er achter wàt de dingen zijn die voor mijn geest acceptabel zijn.

Ik kén de weg niet die ik volgen moet maar dankzij het verworven inzicht én het geconsolideerde zelfvertrouwen, voel ik wél waar ik naar toe wil, het te volgen pad is heel tastbaar aanwezig en ik voel meteen wanneer ik dit pad dreig te verlaten. Met de tafel Homenaje a Eduardo Chillida heb ik heel bewust geprobeerd het hierboven beschreven rijpingsproces vast te leggen."